از آنجايي كه زماني مشخص براي كليه گياهان، معجون و داروها، و لوسيون هايي كه براي رنگ آميزي مو بكار مي روند وجود دارد، لذا از اين مواد براي رنگ كردن مو استفاده مي كنند. به كلئوپاترا گفته شده بود كه قبل از حمام كردن در رودخانه نيل از حنا براي رنگ كردن موهاي خود استفاده كند
به منظور روشن تر كردن رنگ مو، زنان رومي از مخلوط گزنده و تند خاكستر چرب و بي كربنات سديم و آهك استفاده مي كردند و به منظور تيره تر كردن رنگ مو، آنها مخلوطي از مواد پر كننده مسي و ميوه بلوط را به كار مي بردند
در دماي فصل بهار در منطقه ويزدبان، فردي آلماني به نام تئوتونس مخلوطي از اكسيد سرب، گل اُخرا و ماده شنگرف (به رنگ قرمز روشن) را با صابون تركيب كرد تا ماده اي جديد به نام "ساپو" (Sapo) را كه براي نظافت و رنگ كردن مو به رنگ قرمز خلق نمايد
زنان تركيه اي از ميوه پودر شده گال/ بلوط آغشته به روغن و تركيبي از سرب كهنه براي ايجاد خميري براي تيره كردن موهاي خود استفاده مي نمايند
در طي دوره رنسانس، زنان موهاي خود را با مخلوطي از بوره و شوره (يا نيرات سديم) با محلولي مايع تشكيل شده از آب جوش، لوبيا گُرگي (تُرمُس)، وِلِكِس فرنگي (يا رنگين زرد) زعفران، ژلاتين، مولين، و صمغ سقز خارجي روشن مي كردند. به منظور دستيابي به رنگ روشن فلزتيتان، آن ها موهاي خود را در ظرفي لبالب و گشاده قرار مي دادند و از خميري متشكل از خاكستر و گياهان مختلف استفاده مي كردند. با نشستن در زير نور خورشيد نيز مي توانستند رنگ قرمز و مسي به موهاي خود ببخشند.
در دهه 1880، شيميدانان عنصر پارافين ديامين (PPD) را كشف نمودند و كاربرد آن را در ايجاد رنگ هاي ساختگي دريافتند. در همان اثناء اينگونه درك مي شد كه پروكسيد هيدروژن، يك ماده شميايي ضعيف و بي خطر براي بيرنگ كردن (روشن كردن) موها مي باشد. اين كشف به يكباره منجر به توسعه اي عظيم در ساخت رنگ مو شد و زنان توانستند رنگ كردن موهاي خود را در منزل انجام دهند